2022-04-03

Als afscheid uit “Vrije Westen”, kreeg 6 jarige een diversiteits kado!

Daar stonden we dan met de trein in het grensgebied, te wachten tot na ca 30 minuten een jonge man door de gang liep die ineens toen hij mij als man zag stopte en vroeg naar identiteitspapieren. Die bekeken te hebben en enkele vragen waarom ik naar de Oekraine kwam te beantwoorden, dachten we toen hij weer ging dat we snel zouden vertrekken. Er gebeurde echter niets en telkens als we naar buiten richting grenskantoor keken, zagen we alleen wat soldaten sigaretje roken en weer naar binnengaan. Na ruim 2 uur kwamen met Ak-47 bewapende soldaten door de gang gelopen en keken vluchtig in de cabines, eender als aan de Poolse grens geen controlle van bagage. Dit bleek echter eerst voorbode van de echte controlle, ineens doken vrouwlijke militairen op met een apparaat die indentiteit controleerde en mocht ik als enige Westerling me verheugen op stempel in Paspoort.Kort erna kwam conductrice, blindeerde alle ramen en gaf onze tickets terug. Toen ik verderop in de gang even wat telefoontjes pleegde, stond Alex ineens lachend voor mij, kwam alvast afscheid nemen en we spraken af in contact te blijven. Na meer dan ruim 3 uur, begon de trein zich dan eindelijk weer te bewegen. 

Teruggekomen in de cabine, viel mij ondanks dat het door de geblindeerde ramen nu vrij donker was op, dat het meisje een Westerse Pop bij zich had. Anika zag blijkbaar mijn verbazing en begon al te lachen, natuurlijk mocht ik foto”s maken van dit diversiteits afscheidskado en ze legde het op de cabine tafel. Overigens ondanks dat we nu in de Oekraine waren en de ramen geblindeerd, was niemand nerveus of angstig, de sfeer was zeer ontspannen alsof we een vakantiereis naar Italie maakten. Uiteindelijk deden we over deze van iets meer dan 100 km van Przemyśl naar Lviv ruim 5 uur, door het tijdsverschil werden het er zo 6. 

Op het perron nam iedereen snel afscheid van elkaar, en zag je dat de treinen ook worden gebruikt om levensmiddelen en andere goederen als matrassen van Polen naar de Oekraine te brengen. Op het station van Lviv waar het ondertussen na middernacht was, een enorme drukte, mensen die aankwamen, mensen die lagen te slapen en anderen die naar verbindingen zochten om verder het land in te reizen. Buiten het station wat qua schoonheid een monument op zich is, stonden de hulpverleners en natuurlijk als altijd ook mensen die geld willen verdienen aan het leed van anderen te wachten. Zowel in Polen als in Oekraine zitten ze niet te wachten op hulpverleners uit andere Europese landen, ze hebben zelf genoeg vrijwilligers die willen helpen. Het gaat de NGO”s zoals ik ook in andere landen zag gebeuren, vooral om reclame voor hun eigen beweging, de roebel moet blijven rollen om de maandelijkse kosten te betalen, dan komen zulke rampen als geroepen. Zag dat goed bij een Duitse Hulpverleenster die op station in Polen liep en nu al vaker interviews had gegeven aan Duitse televisie, madame kwam samen met anderen van haar organisatie zo rond het middaguur goed gestyled het station op gelopen, en bleef als een mier rond de televisie teams huppelen, blijkbaar in de hoop dat men haar vragen ging stellen. In de uren dat ik daar was, heb ik haar niets anders dan dat en koffie drinken zien doen, terwijl waarschijnlijk door oproepen om geld te doneren de rekening volstroomde. Ik ging nu eerst naar mijn Hotel, dat in het centrum van de Stad lag. Daar aangekomen, werd mij na de hartelijke begroeting verteld waar de schuilkelder was, en dat ik rekening moest houden dat luchtalarm ging. 

Geen idee of het de eerste nacht is afgegaan, wanneer wel ben ik er doorheen geslapen. Na het opstaan eerst stad ingelopen, om een ontbijtje te pakken want was van plan vandaag weer wat kilometers te lopen. Maak als het niet snel moet en noodzakelijk is, geen gebruik van taxi of het Openbaar Vervoer. Ook de 3 kilometer van Rynok Square waar ik een hotel had, naar station ging ik te voet om zoveel mogelijk in korte tijd van het leven in de stad te kunnen zien en voelen. Behalve zandzakken, veel politie en militairen vaak in groepjes van 5, ingepakte monumenten/beelden en ramen van kerken en andere gebouwen, merkte je de eerste 2700 meter tot het station niets van de problemen waarover we de laatste maand horen. Eerst kort voor het station, kwam ik weer in de wereld van vluchtelingen , waarmee ik de laatste 2 dagen al contact had gemaakt. 

Voor het station stonden allerlei tenten waar mensen te eten en te drinken werd uitgedeeld, en wie kleding nodig had kon daar ook geholpen worden. Ook hier waren het vooral vrouwen en kinderen, wanneer het mannen waren dan oudere of die we al sinds jaren in onze AZCs zien verschijnen en blijkbaar misbruik van de situatie willen maken. Natuurlijk zijn er studenten en mensen zoals Kambale die werkelijk in de Oekraine hebben gewoond of studeerd (de laatste groep kan weer naar huis), maar zelfs de Oekrainers spreken openlijk over misbruik door gelukzoekers en in de Duitse media spreekt men over Oekrainse Passen die blijkbaar in grote hoeveelheden te koop worden aangeboden. En ik zal want vind het enorm belangrijk blijven herhalen, wat waren deze mensen die wat te eten en andere hulp kregen toch enorm dankbaar, hoe anders dan asielzoekers die wij kennen en klagen over eten en onderdak. 

Voor de zekerheid ging ik eerst een treinkaartje voor terugreis regelen, niet dat ik te laat ben en zondag niet naar huis kan. Er stonden nog geen 10 mensen voor mij in de rij, wat een verschil met treinkaartje kopen om naar Lviv te komen. Had ook keuze wanneer, hoelaat en welke zitplaats ik wilde boeken. Van een vrijwilliger die de verantwoordelijkheid had voor veiligheid op de perrons en stationshal, kreeg ik dan te horen dat drukte duidelijk had afgenomen. van in het begin bijna elk uur, gingen er nu nog maar 2 a 3 treinen per dag naar Polen. Dit had meerdere oorzaken, minder vluchtelingen, maar ook omdat de trein niet meer gratis was zoals wel in het begin, maakten nu ook veel mensen gebruik van de Bussen die ze over de grens brengen. Hij vroeg mij wat ik hier in de Oekraine deed, mijn reactie over kijken naar vluchtelingsstromen, wie het zijn, wat voor beweegredenen ze hebben en nu speciaal bij Oekrainers dat deze terugkeren, maar Mainstream media daarover niets zegt, zorgde dat laatste stukje “wantrouwen” verdween. Hij begon te vertellen over zijn belevenissen in de jaren dat hij in Zweden en Denemarken had gewoond, het gesprek werd steeds interessanter.

Morgen meer
Wil je me steunen