2022-04-09

En dan ineens, zitten de NEPPERS tussen de Oorlogsvluchtelingen!

Na een paar interessante dagen tijd Lviv weer te verlaten, was meer dan tevreden over wat ik te weten was gekomen en had gezien. Logisch dat de Nederlandse ambassade is vertrokken uit Kiev, maar waarom ze na een paar dagen het veilige Lviv hebben verlaten is voor mij totaal onbegrijpelijk.

Tot mijn trein om 17 uur ging, sprak ik nog met wat mensen in en rond het station, die mijn indrukken en verhalen van de laatste dagen bevestigden. Op het station kwamen steeds meer militairen, die na een paar dagen “rust” weer naar het front afreisden. Het perron werd steeds voller met vrouwen en kinderen, de mannen die ertussen stonden waren veelal journalisten of buitenlanders die andere werkzaamheden hadden verricht in de Oekraine. Aardig op tijd kwam deze keer een Poolse trein het station van Lviv binnenrijden, die ons naar Przemysl bracht waar ik zou overstappen om iets verderop in een Hotel te overnachten. 

In de trein bleek weer eens een wirwar over wie waar moest zitten, ik ben het cyrillisch niet machtig en was dus allang blij dat vriendelijke mensen me naar mijn plek wezen. Ik kwam tegenover twee vrouwen te zitten waarvan ik eerst dacht dat het moeder en dochter waren en ook een andere indruk maakten als andere reizigers, droegen dure merkkleding en de jongste had laptop op tafeltje staan waarop ze af en toe heftig tikte. Een vrouw waar de conducteur net buiten tijdens instappen al ruzie mee had, stond nog in het gangpad en kreeg van de dames tegenover mij en anderen boze blikken toegeworpen. Op de stoel naast mij zat niemand maar stond een rugzak van de dames tegenover , de conducteur kwam naar ons en ik begreep dat het ging of de vrouw die in gangpad stond daar zou mogen zitten. De twee vrouwen maakten afkeurende bewegingen, waaruit ik begreep dat het om een Oekrainse van Russische afkomt ging. Na korte tijd gaf de conducteur het op en bleef de stoel leeg, de vrouw kreeg ergens anders een plek waar gedurende de treinreis er blijkbaar steeds weer conflicten met medereizigers ontstonden. 

Al vrij snel nadat we het station van Lviv verlieten, begon de controlle in de trein door zwaarbewapende militairen met een hondje. Dit stemde me hoopvol dat we deze keer geen uren aan grens moesten wachten, ik de trein naar Rzeszow om 20 uur makkelijk zou halen. Achter de zwaarbewapende militairen kwam een oudere heer aangelopen in een soort lichtblauw joggingpak met op de schouders 4 sterren , een jas over de arm en in de ene hand een tas en in de andere hand een uitschuifbare aanwijsstok. Die stok ging richting mijn rugzak, met de vraag van wie deze was. Kon mijn lachen nog inhouden bij dit slapstick optreden toen ik aangaf dat deze rugzak van mij was, waarop hij dankend knikte en zijn tas met daarop zijn jas naast mij op de stoel zette. Ook de dames tegenover mij dachten daar niet anders over zag ik aan hun blikken, geen idee hoe deze man aan zijn sterren was gekomen. 

We kwamen ook in gesprek, bleken geen moeder en dochter maar collega’s van elkaar. De jongste sprak makkelijker en vertelde dat ze Arts in een ziekenhuis is, haar zoon die naar Duitsland was gevlucht ging bezoeken. De iets oudere van de twee ging op bezoek naar familie die in Polen onderdak had gevonden, maar ook zij zou na een paar dagen weer terugkeren en zag dat als haar plicht. Ik vertelde dat ik daar een enorme respect voor had, als je in een veilig land bent en dan toch weer teruggaat naar oorlogsgebied om je Volk als Arts te helpen. Wat een verschil dacht ik bij mezelf, met de laffe Artsen en Chirurgen die sinds 2015 naar Europa waren gevlucht. Ondertussen waren de dames van de Douane langsgeweest, hadden mijn paspoort gecheckt, opnieuw van een stempel voorzien, en kwamen we bij de grens aan.

Daar begon eender als tijdens de heenreis het urenlange wachten, zonder dat we ook maar enig idee hadden waarom. Ik zag intussen het donkere scenario steeds dichterbij komen, als ik mijn trein niet zou halen. Om 21 uur Oekrainse en 20 uur Poolse tijd verlieten we dan eindelijk de grens, ik wist toen dat ik mijn trein niet meer zou halen en de nacht op het station moest verbrengen. Weer hadden we uiteindelijk meer dan 5 uur gedaan over een treintraject van ca 100 km, dit zorgde dat veel mensen in Polen op het station stranden. Kon nog snel bij een supermarktje wat koekjes en te drinken halen, die op het punt stond om te sluiten. Verder was alles dicht, zou een lange nacht worden vanaf goed 21 uur tot om iets na 7 uur mijn trein zou vertrekken. Het station werd door veel Politie beveiligd , men was bang dat toestanden die hier enkele weken geleden hadden plaatsgevonden weer zouden gebeuren. Polen die de Oekraïners hartelijk verwelkomen en ook helpen, maakten richting de andere migranten die land binnenkwamen duidelijk dat zij niet welkom waren. Natuurlijk hebben ze daar in mijn ogen 100% gelijk, alleen is geweld wat er ook gebruikt werd geen oplossing. Maar dat je wel met “Refugees Welcome” bordjes op stations mag staan, maar niet met ” Migrants Go Home” zagen we in 2015 al in de EU gebeuren. Zegt veel over de VvMU hier in de EU. 

Hier op station zag ik al meer “migranten” en zigeuners tussen de Oekrainers, waren steeds kleine groepjes van 2 tot 4 personen. Door telefoongesprekken, internet en hier en daar wat small talk, gingen deze 10 uur wachten dan toch sneller voorbij als ik gedacht had. Tot Krakau was de trein niet overvol, maar daar liepen we dan ook door het grote aantal mensen dat instapte (Oekrainers mogen gratis reizen) vertraging op. En vanaf hier zag je dat steeds meer migranten en zigeuners zich tussen de Oekrainse vluchtelingen mengden, iets waarop anderen me al hadden gewezen dat zou gebeuren. Weer zoals altijd hoofdzakelijk jonge mannen met in verhouding zeer weinig bagage, het type personen waar de Duitse Douane sinds weken voor waarschuwt dat ze misbruik maken van de situatie. Veel kunnen met blijkbaar gekochte echte Oekrainse Paspoorten naar de EU komen, omdat iemand in de Oekraine de oorlogssituatie misbruikt om goed geld te verdienen. Dat we ook lui binnenlaten die zeggen dat ze geen Paspoort hebben maar in de Oekraine leefden, maakt duidelijk dat de Overheid wegkijkt voor misbruik, want mijn ervaringen aan de Oekrainse grens zijn zo dusdanig dat je er hier zonder controlle echt niet in of uit komt. Er moet dus of een registratie bij de Oekrainers zijn, of je hebt een stempel in je paspoort van in/uit reizen Oekraine, zoniet, was je niet in de Oekraïne en zouden we deze liegende migranten direct weer land moeten uitzetten. Rzepin was de laatste stop in Polen, daarna kwam Frankfurt Oder in Duitsland. Bij het station stonden tenten waar vluchtelingen werden opgevangen, hier stapten aangevoerd door migranten nog eens behoorlijk wat Oekraïners in de trein. We zagen toen we het station van Frankfurt Oder om 17.30 uur binnenreden, een armada aan Politie en Hulpverleners staan. Direct kwamen politieagenten de wagon binnengelopen en ik verwachtte een persoonscontrolle, zeker omdat het juist de Duitse Douane is die dus waarschuwt voor misbruik door niet Oekraïnse migranten, maar tot mijn verbazing werd alleen gekeken welke nationaliteit een ieder had en dat genoteerd. Die zeker 20 agenten die ik zag, waren er dus alleen om aan het eind van de dag te kunnen melden hoeveel Oekrainers het Land waren binnengekomen en niet om eventueel gevaarlijke en illegale migranten te stoppen. Weer werd er door hulpverleners eten en drinken uitgedeeld, wat ook blijkbaar belangrijker was dan de trein te laten vertrekken, liepen daardoor nog eens ruim een uur vertraging op. Ging me langzaam zorgen maken dat mijn volgende verbinding niet haalbaar was, na 33 uur op de been wordt je er dan niet vrolijker op. Gelukkig gaf de trein toen hij uiteindelijk dan vertrok richting Berlijn behoorlijk gas, na beetje sprinten op station haalde ik nog net mijn volgende trein en kwam ik uiteindelijk om iets voor middernacht moe maar voldaan thuis aan. Deze reis  maakte me weer duidelijk, dat de media ons halve waarheden vertellen en zaken verzwijgt zolang het kan.

Binnenkort reis ik naar een volgende Hotspot, daarover zal ik hier weer berichten.
Wil je me steunen