Laatste Nieuws :

Meest recente 5 inzendingen

  • Dat was mijn laatste aangifte, wat een "CLOWNS" bij het #OM!
  • Ambassade tour in Den Haag 23 september!
  • Griekenland laat zien, asielzoekers opsluiten is oplossing voor Ter Apel!
  • Ceuta het Europese fort in Noord-Afrika.
  • Met de bus van Banja Luka naar Bihac, met snurkende afghanen en huilende babỳs!

2022-05-02

Life goes on, ook na een raketaanval!

Na een goede nachtrust waar ik ook door het luchtalarm ben heengeslapen, stond Alex bij het hotel voor de deur te wachten om samen de Stad te verkennen. Mijn Hotel was direct bij het Opera House om de hoek, het gedeelte van de Stad wat bijna hermetisch was afgesloten voor bezoekers. Normaal één van de drukste plekken in Odessa, was zodoende bijna uitgestorven. IMG_20220502_183256.jpgBlij dat 50 meter verderop Café Central was geopend en op mijn vraag of ze creditkaart accepteerde, een bevestigende reactie gaven. Hier konden we de dag starten met een goede kop koffie, tegelijk wisten we voor de komende dagen dat “probleem” betalen om te kunnen eten was opgelost.

Al in het restaurant kwamen we in gesprek met andere bezoekers, hier zaten mensen die het allemaal wat beter hadden dan de gemiddelde Oekrainer. Prijzen waren vergelijkbaar met Nederland, in deze modern ingerichte zaak met hippe muziek vanaf een groot beeldscherm waarop zoiets als MTV tezien was. Alexander was een veertiger, die hier in Odessa bleef uit zakelijk oogpunt, hij zat in de telecommunicatie. Zijn vrouw en zoontje zijn in Portugal, waarheen ze een goede week na de eerste aanvallen zijn “gevlucht”. Zelf wil hij zo lang als het mogelijk was, in Odessa blijven en zijn zaken openhouden. Tussendoor wanneer zoals nu de situatie dreigender aan het worden is, overleggen hij en zijn vrouw regelmatig wat te doen. Zijn SUV staat altijd volgetankt en met het hoognodige gepakt klaar, om de Stad te verlaten. IMG_20220502_183753.jpgBij het leger zal hij zich alleen aansluiten, wanneer het een verplichting is, hij is namelijk geen Held zoals veel Landgenoten dat wel zijn. Nestor die ook aan het tafeltje zat, was 38 jaar en had een Kledingszaak iets verderop. Hij en zijn vrouw waren gebleven, wel waren hun beide kinderen naar familie in de buurt van Constanza (Roemenie) gebracht. In zijn ogen had hij eigenlijk ook geen andere optie, de huur en andere kosten blijven gewoon doorgaan, ook al verdienen we nu minder, alles wat binnenkomt is meegenomen en maakt het verlies minder. Nestor was relatief optimistisch voor Odessa, hij was van mening dat de Stad er “ongeschonden” vanaf zou kunnen komen als onderdeel van een compromis.

Na te hebben betaalt, liepen we naar de “boulevard”, die vanaf Dums’ka Square het mooie gebouw wat volhing met Oekrainse vlaggen verboden terrein was. Met mijn Perskaart mocht ik in eerste instantie langs het oude Londen Hotel lopen, onder begeleiding van zwaarbewapende soldaten. Toen ze echter in de verte een militair met hogere rang zagen staan, werden ze nerveus en besloten wijzelf om ze niet in de problemen te brengen en weer terugtekeren. Ik besloot dan ook dit niet nog eens te proberen, hier waren teveel onervaren jongens met zware wapens waarvan je niet weet hoe die onder stress reageren. Het maken van foto”s was ook verboden, dus liever geen risico nemen en “negatief” opvallen , waardoor we misschien in grotere problemen zouden komen. Begin April was namelijk de Nederlandse Journalist Robert Dulmers , wegens opnames in Odessa het Land uitgezet. In gesprek met de soldaten bleek dat ze strenge instructies hadden bij maken van fotos of videos, er geen uitzondering bestond voor mensen met een Perskaart. Dat maakt duidelijk waarom wij alleen beelden van verwoestingen zien als het een burgerdoel betreft, iets wat zorgt dat er mogelijk en of dat bewust gebeurt kan ik niet zeggen een verkeerd beeld ontstaat over de doelen die worden getroffen.

We liepen terug langs het Cafe Central naar de City Garden, een ontmoetingsplek midden in het Centrum waar al wat meer leven op straat was. Hier verhuurden twee jonge mannen grote afstandbestuurbare autos waarin kinderen konden plaatsnemen, verder hadden ze duiven waarmee je op de foto kon. Beide waren enorm vriendelijk en gaven aan dat ze van hun Stad hielden, in moment alles deden om het hoofd boven water te houden, maar als het moest ook als soldaat bereid waren de Stad te verdedigen. De voertaal in deze Stad is overigens Russisch, wat niet betekent dat het Russen zijn of dat ze aan de kant van Poetin staan. Net toen we het gevoel kregen dat hier het leven in de Stad begon, ging het luchtalarm, iets waar de ouderen maar ook de kinderen niet eens meer van op keken, iedereen ging door met waar ze mee bezig waren.

IMG_20220502_184358.jpgVanaf het plein liepen we door een schitterende galerij met winkeltjes, die eindigde aan een drukke straat waar twee muziekanten stonden te spelen. Nadat Alex wat kleingeld in de Tas deed, vroeg hij of het mogelijk was dat hij wat op de gitaar speelde en zong. Terwijl Alex begon te zingen, sprak ik met de twee over wat zei dachten over de oorlog. Het zal ondertussen niemand meer verbazen, dat ze precies dezelfde mening hadden als al die anderen daarvoor. Ik spreek willekeurig mensen aan, alsof er toevallig een gesprek ontstaat, maar kom niemand tegen die ook maar iets van begrip heeft voor wat Poetin doet. Wel en dat lieten deze twee ook weer blijken, is er onbegrip dat het zover heeft kunnen komen, dat blijkbaar niemand de gevoelens van Rusland en de steeds dreigendere taal die kwam niet serieus heeft genomen en er een compromis tot stand is gekomen.IMG_20220502_190332.jpg

Toen we verder liepen werden we door een behoorlijk aangeschoten persoon aangesproken, hij was verbaasd dat Alex en ik met elkaar Engels spraken. Hij vroeg of ik hier in opdracht van een Militaire Dienst was, Alex legde hem uit wat ik hier kwam doen en of hij zijn gedachten over situatie wilde vertellen. Hij was de eerste die zeer pessimistisch was, ervan uitging dat de Russen binnen zeer korte tijd de Stad zouden belegeren. Of deze uitspraak werd beïnvloed door het vele alcohol weet ik niet, besloten maar snel weer verder te gaan. Nog geen 100 meter verder hoorden we ineens “straaljagers” boven ons hoofd, en seconden later een doffe knal. Dit kon niet ver van ons vandaan zijn, in dat moment wisten we niet of er ergens iets was ingeslagen of dat het afweergeschut iets zou hebben geraakt. Toen eerst begon het luchtalarm,  deze keer zag je wel dat mensen naar boven keken en sneller liepen dan normaal.

IMG_20220502_185939.jpgWe vervolgden onze weg naar een Armeens restaurant waar we koffie wilden drinken, echter niet zonder lang te gaan bij een “ludiek” WOII Oorlogsmonument. Om de vijand te imponeren, had men tractors omgebouwd tot tanks, in Moldavanka stond een orgineel als monument. Bij het restaurant aangekomen, bleek de eigenaar een jonge familievader. Dochtertje zat te tekenen aan één van de tafels, zijn vrouw stond in de keuken, en hij kwam toen Alex hem vroeg bij ons aan tafel zitten. Natuurlijk ging het gelijk om wat er voorheen was gebeurt, het bleken geen straaljagers die boven ons hoofd vlogen zoals wij hadden vermoed, maar waren raketten geweest. IMG_20220502_190657.jpgOp zijn telefoon liet hij ons de eerste videos zien, de locatie moest niet ver van Alex zijn huis zijn. Toch wel verbazingwekkend dat korte tijd na de gebeurtenis, je er eigenlijk al bijna niet meer mee bezig was, als ook de vanzelfsprekendheid hoe rustig iedereen er onder bleef.

Life goes on….morgen meer

Wil je me steunen

Edwin - 17:56:01 | Een opmerking toevoegen

Opmerking toevoegen

Fill out the form below to add your own comments

Um automatisierten Spam zu reduzieren, ist diese Funktion mit einem Captcha geschützt.

Dazu müssen Inhalte des Drittanbieters Google geladen und Cookies gespeichert werden.


 






 
E-Mail