Laatste Nieuws :

Meest recente 5 inzendingen

  • Dat was mijn laatste aangifte, wat een "CLOWNS" bij het #OM!
  • Ambassade tour in Den Haag 23 september!
  • Griekenland laat zien, asielzoekers opsluiten is oplossing voor Ter Apel!
  • Ceuta het Europese fort in Noord-Afrika.
  • Met de bus van Banja Luka naar Bihac, met snurkende afghanen en huilende babỳs!

2022-04-30

Op bezoek bij Alex en vrienden in Odessa!

Na een dagje thuis, stond ik al voor zessen s’morgens weer op het station. Dit zou de langste treinreis worden, die ik tot nu in mijn leven heb gemaakt. Zonder vertragingen meegerekend zou het om 28 uur trein en 5 uur bus gaan, met tussendoor wachten op verbindingen en een middagje slaap in een Hotel om na 2 dagen dan Odessa te kunnen bereiken. Toen ik 2 weken voor begin van de reis de tickets boekte, was de situatie in de regio in tegenstelling tot nu rustig en weinig dreigend. Ik heb dan ook zeker met de mensen in Odessa de laatste dagen meermaals de situatie bekeken en afgewogen welke gevaren er waren, nadat ook mijn vrouw gerustgesteld was besloten de reis toch door te zetten.IMG_20220430_121022.jpg
Zo begon eerste gedeelte van de reis met de DB (Deutsche Bahn) tot aan de Poolse grens, een ICE in de regenboog kleuren bracht ons naar het station in Berlijn waar een grote Oekraïnse vlag met tekst “Stand with Ukraine” hing.

Op het station in Berlijn stonden er overal vrijwilligers, die eten en drinken uitdeelden aan de Oekraïners. Er was speelgoed voor de kinderen, men hielp bij dragen bagage, er zijn psychologen aanwezig en ook voor huisdieren die uit de Oekraïne zijn meegebracht is er verzorging. Ook stapten er hier Oekraïners in de trein, om in Frankfurt Oder de trein terug naar huis te nemen.

Toen ik eind maart de eerste keer in oorlogstijd naar de Oekraïne reisde, hoorden we tot daar niets over grote aantallen terugkerende Oekraïners in de media. Veel van mijn lezers waren daarover totaal verbaasd, de maandag erna bracht de #NOS ( dacht bij Nieuwsuur) een korte reportage van Sander van Hoorn die met de trein vanuit Lviv naar Kiev reisde over dit thema. Nu enkele weken later hoop ik opnieuw onderweg verhalen van mensen te horen, maar ook van mensen die toen terugkeerden of het een juiste beslissing was en hoe ze de toekomst zien.

IMG_20220430_125606.jpgIn de media lees ik regelmatig dat de meeste mensen die terugkeren, volwassen mannen zouden zijn, een beeld dat ik totaal niet kan bevestigen. Ook nu op het station in Frankfurt Oder bestaat het overgrote deel van de mensen weer uit vrouwen en kinderen, maar een klein deel mannen en dan voornamelijk ouder dan 60 die niet meer worden gemobiliseerd in de Oekraïne. 

Mijn plek in de trein was aan het raam, in een open wagon met tafeltje in het midden. Tegenover mij zat Tetania met haar dochter Emilia, en naast mij Julia (alle namen als altijd, hoe ze worden uitgesproken)
Moeder en dochter hadden enkele weken in de buurt van Hannover onderdak gevonden, kwamen uit de buurt van Kiev en wilden terugkeren naar achtergelaten familie nu de Russen zich uit Kiev hadden teruggetrokken. Julia kwam uit de buurt van Saporischschja, een gebied wat vanaf het begin doelwit was van Russische aanvallen. Ze keerde terug nu het iets rustiger was, naar haar man en moeder die waren achtergebleven. Het alternatief om in het buitenland te blijven werd voor haar steeds ondraagelijker. Ze zei dat veel van haar landgenoten er hetzelfde over denken. Velen keren terug omdat ze zich hier nutteloos voelen en afhankelijk zijn van anderen, het is geen optie om hier te blijven. We zijn niet rijk en we wilden hier niet komen om vakantie te vieren. Thuis kunnen we tenminste onafhankelijk zijn en nemen daarvoor dan het risico dat er bestaat op de koop toe. Thuis is thuis”, herhaalde Julia. Wat Julia daar zei, kwam overeen met de verhalen die ik ook al eind maart van terugkerende Oekraïners hoorde.
Natuurlijk zullen er ook Oekraïners tussenzitten met andere gedachten, maar dit soort uitspraken staan haaks op die van de Asieleisers die naar onze landen kwamen sinds 2015. 

image_2.jpg
Tetania liet blijken dat ze het helemaal eens met uitspraken van Julia was, ook zei en haar dochter waren enorm dankbaar voor alle aangeboden hulp, maar het gemis van man/vader en ook de huisdieren werd van dag tot dag groter, grepen dan ook nu het leek of rust in Kiev was teruggekeerd met beide handen kans aan om weer huiswaarts te gaan. Als dan in het gesprek tersprake komt dat ik naar Odessa ga, waarom ik dat doe, en ook in maart al in de Oekraïne was voor juist de verhalen die zei me nu ook vertellen, uiten ze hun respect en dankbaarheid. 

In Krakau met de trein ca 3 uur van de Pools-Oekrainse grens, stapte de laatste grote groep Oekraïners in de trein. Ik kwam in gesprek met Micha, één van de weinige mannen en opvallend ook nog een jonge man. Hij zou later op zelfde station uitstappen als ik, waar zijn ouders hem kwamen ophalen en over de grens zouden brengen. Micha woonde al enkele jaren in Duitsland , sprak vloeiend Duits wat het communiceren met elkaar makkelijk maakte. Hij was 27 jaar en had afgelopen jaar zijn studie succesvol beeindigd, ging nu eerst terug naar zijn Vaderland omdat hij na bijna 3 weken ziekenhuis in januari wegens corona, ook daarna nog lange tijd gezondheidsproblemen had die eerder afreizen onmogelijk maakten. Hij kwam uit een plaatsje ca 20 kilometer van de Poolse grens, dat was tot heden verschoond gebleven van de oorlog. Micha had de hoop, dat dit ook in de toekomst zo zou blijven. Maar als hij zou worden opgeroepen voor het leger, hij met trots zijn land zou verdedigen.

In Jaroslaw stapten Micha en ik uit de trein, de anderen reden nog 30 kilometer door tot aan Przemyśl. De.laatste keer had ik in dit dorpje overnacht, deze keer vertrok hiervandaan de bus naar Lviv. Dat duurde nog ruim 2 uur, nam daarom de tijd in een “restaurant” direct bij station wat te gaan eten. Het was namelijk ondertussen al 21 uur, en zodoende al 15 uur onderweg. IMG_20220430_130130.jpgNa een heerlijke zelfgemaakte Hamburger te hebben gegeten, liep ik naar de plek waar om 23:45 uur de bus zou komen. Ondertussen was het stationsgebied uitgestorven, stond ik daar alleen en verstreek de tijd, ook om middernacht kwam er nog geen bus, en begon me zorgen te maken in verband met volgende verbindingen of dat allemaal wel goed ging. Om 00:30 kwam daar dan eindelijk een bus aan, de reisleider die geen Engels sprak wees me op een grote beschadiging aan de bus, om me duidelijk te maken waarom ze zo laat waren. De bagageruimte was afgeladen vol, zo verdween mijn rugzak in de “toiletruimte” van de bus. Ook in deze bus zat op mij en nog een man na (behalve natuurlijk chauffeur en reisleider), alleen maar en vooral veelal zeer jonge vrouwen en kinderen. Voor deze ca 120 km naar Lviv stonden 5 uur gepland, had extra deze keer gekozen om met de bus de grens te passeren, na laatste keer met trein tezijn gereisd.

Ik zat naast Lidia, en achter een eveneens jonge vrouw met kind. De meeste waren al in Krakau ingestapt, sliepen of probeerden wat te slapen. Lidia sprak slecht Engels, kwam uit de buurt van Vinnytsja, keerde ook terug wegens haar ouders en vriend die ze had achtergelaten. Mij viel opnieuw op dat er veel hele jonge moeders waren, ook voor mij was dat het geval. Het jongetje van rond de 3 jaar werd ineens enorm misselijk kort voor we de grens bereikten, uit alle richtingen werden tasjes en doekjes de moeder aangereikt toen hij meermaals achterelkaar moest overgeven. Ik zat met verbijstering te kijken hoe rustig deze ( schat 17 of 18 jaar) jonge moeder met de situatie omging, want net toen ze hem schone kleding had aangetrokken begon het arme jochie opnieuw.

IMG_20220430_130635.jpgWe bereikten ondertussen de grens, waar de Poolse politie het verkeer regelde, veel blauwe zwaailichten, en een kilometers lange file. Bussen mochten blijkbaar de file van vrachtwagens en personenauto’s passeren, zo kwamen wij toch nog vrij snel bij de Poolse Douane. Daar ging het na afgeven van Paspoort vrij vlot, iedereen mocht het land verlaten. Verderop stapte Oekraïense douane in de bus, checkte of pasfoto bij persoon in bus paste, en nam de paspoorten mee voor controlle. Dit duurde een behoorlijke tijd, waar al na korte tijd een vrouw vriendelijk werd verzocht werd de bus te verlaten, haar bagage uit bus werd gehaald, omdat er blijkbaar iets niet in orde met haar papieren was. Na verloop van tijd kreeg de reisleider de paspoorten terug, las de namen en gaf paspoort dan aan desbetreffende persoon, mijn naam was blijkbaar nogal moeilijk uit te spreken, ik neem aan dat hij iets van “buitenlander” zei omdat deel in bus begon te lachen en dan naar mij wees. Als we dan eindelijk mochten vertrekken, kwamen we na ruim een uur met ca 2 uur vertraging aan in Lviv en was ik al 24 uur onderweg.

Morgen gaat verhaal verder.
Wil je me steunen

Edwin - 09:38:36 | Een opmerking toevoegen

 






 
E-Mail