2022-04-03

De doodgezwegen massa die terug naar de Oekraïne gaat.

Na een paar uur goed geslapen te hebben in Jaroslaw, nam ik de trein naar Przemyśl om een treinkaartje te kopen naar Lviv. Daar aangekomen stond er een enorme lange rij voor het loket te wachten,  terwijl ik in de rij stond kwam een oudere heer mij vragen waarheen ik wilde en of ik koffie of iets anders zou willen. Ik antwoorde dat ik naar Lviv ging, hij gaf mij hooguit 50% kans dat ik voor die avond een treinkaartje kon bemachtigen. In de rij kom je dan met verschillende mensen in gesprek, vooral vrouwen, bijna allen wilden vandaag en anders morgen via Lviv terug naar huis. Sommige hadden kinderen bij zich, wat ik dan toch een nog grotere verantwoording vindt als je besluit terug in oorlogsgebied te gaan. De argumenten om weer naar terug naar Kharkiv, Dnjepper, Odessa etc te gaan, waren hetzelfde als ik de dag ervoor hoorde van Kambale.Terug naar familie en vrienden, weer iets om handen hebben en je niet nutteloos voelen. Ik had na ruim 2 uur in de rij staan geluk, ik kreeg nog een ticket voor de avond naar Lviv waar ik Hotel al had geboekt. Dat je in de rij moet staan, zegt alles over hoeveel mensen er dagelijks alleen al met de trein teruggaan.
Toen ik tegen de oudere heer van eerder zei dat het gelukt was met een treinkaartje,  vroeg hij of ik meeging in het kleine snackbar achtige lokaal om wat drinken. Goed idee, want moest nog 7 uur wachten tot die trein savonds zou vertrekken. De naam van deze heer was Alexander, had altijd op de grote vaart gezeten en begon natuurlijk gelijk over Rotterdam toen ik hem vertelde dat ik uit Nederland kwam. Alexander kwam uit Odessa, een zeer diverse stad met de mooiste Oekraïnse vrouwen beweerde Alex zoals ik deze 62 jarige heer moest aanspreken. Alex was met familie en kleinkinderen via Moldavië naar Roemenië gevlucht, waar met zijn vrouw onderdak kreeg, de kinderen met kleinkinderen waren verder naar  Tjechie en Polen gereist. Maar ook bij Alex kwam het gevoel, ook ik oude knakker kan nog wat betekenen voor de verdediging van mijn land. Niet omdat Alex een groot Zelensky aanhanger was, maar hij hield van zijn land en had alleen op Zelensky gestemd omdat de tegenkandidaat niet herkozen mocht worden. Door problemen met zijn been gebruikte Alex een stok bij het lopen, hij vond zichzelf dan ook alleen geschikt om met een wapen een vaste locatie te verdedigen. Alex gaf ook aan dat door de nationalisten in o.a Marieopol, geen vrede mogelijk zou zijn als Zelensky Oekrains gebied aan Rusland zou afstaan. Het zal dan een Partizanen oorlog blijven, hij was daarom erg somber over de kansen op vrede. Behalve Oekraïners zag je ook veel “journalisten” en mannen uit verschillende landen die zich bij Oekraïnse leger wilden melden.De tijd vloog voorbij, een uurtje voor vertrek liepen Alex en ik naar het perron, dat in zijn geheel is afgescheiden door hekken van rest station. Om op het perron te komen, moesten we eerst door de Poolse Douane.
De Poolse controlle, niet te vergelijken met de Oekraïnse waar we later mee te maken kregen.
En omdat het hier vrij makkelijk gaat, de Oekraïners hebben anders dan de gelukzoekers van de laatste jaren wel een identiteitsbewijs bij zich, niet altijd een paspoort om te reizen, maar dan wel andere papieren die hun identiteit aantonen. Je hoort dan ook van deze mensen dat dit soort zaken het eerste is wat je bij elkaar pakt, voor kleding je koffer ingaat. Dat zegt eigenlijk alles, voor de velen die kwamen zonder identiteitsbewijs.
Ik kwam in een treincoupé met 3 vrouwen, en een klein meisje van 6 jaar. De oudste van de 3 was Raja met 56 jaar en kwam uit de omgeving van Lviv, had enkele weken in de buurt van Gdansk onderdak gekregen. Anika 23 met haar dochtertje kwamen uit de buurt van Starakonstanijew, en heeft eerst in Slowakije en daarna in Polen onderdak gehad. Elena 21 kwam uit de buurt van Kharkiv, was in Frankfurt am Main geweest. Weer heb ik de namen zo opgeschreven, als uitgesproken. Communicatie was zeer moeilijk , alles ging met Google translate want geen van de 3 sprak meer dan 2 woorden Engels. Maar dank de huidige techniek kom je dan het nodige te weten, maar ook zonder babelfisch was weer dat opmerkelijke nederige, de vriendelijkheid van deze mensen voelbaar, zo anders als andere “vluchtelingen” die ik heb ontmoet. Alle 3 geloofden niet in een snel einde van de oorlog, Raja die uit veiligste gebied kwam vond de andere 2 jongere wel erg naiv en liet beetje doorklinken dat die de oorlog als een spel zagen. De 2 jongere lieten mekaar ook steeds video’s en spraakberichten zien uit de Oekraïne, namen het gevaar wat ze misschien en vooral Elena liepen wel heel erg lichtvoetig op. Kort voor de grens kwam conductrice en nam onze treintickets af, en daarna een eeuwig stilstaan.

Later vandaag volgende deel
Wil je me ondersteunen