2022-04-05

Een keuze maken tussen oorlogsvluchtelingen en gelukzoekers, is geen racisme!

In de jaren dat hij in Zweden en Denemarken had gewoond, zag hij hoe je land naar de klote gaat als je van bepaalde groepen mensen er teveel binnen je landsgrenzen haalt. Dit was ook één van de argumenten, waarom hij liever in de Oekraine bleef en bereid was zijn Land te verdedigen. Huidskleur maakte voor hem niet het verschil, maar culturele en religeuze tradities die het onmogelijk maken je vrij en veilig te voelen. Hij was de enige die ik tijdens deze reis vertelde wie ik ben en dat ik al jaren tegen het islamfascisme strijd, gaf hem daarbij in het kort een paar voorbeelden. Er kwam volle toestemming van zijn kant, ook hij zag door zijn ervaringen buiten de Oekraine de islam als een enorm gevaar. Hij wilde niet ontkennen dat er ook Oekrainers vrouwen lastig vallen, crimineel zijn en te lui om te werken, maar dat dit aantal niet in verhouding stond met wat hij in Zweden had gezien bij mensen met een migratieachtergrond die zich daaraan schuldig maakten. Kon hem daarin alleen maar bevestigen, dat zijn beeld van Zweden in andere EU landen niet anders was als we het over de groep “migranten” hebben. Het was uiteindelijk zijn toenmalige vriendin die zich zo onveilig en ongelukkig voelde in Denemarken, hem voor de keus stelde “einde relatie of terug naar de Oekraine”. Een keus die voor hem niet moeilijk was, de vriendin is inmiddels zijn vrouw en ze is in verwachting van hun eerste kindje. Ik vroeg hem of de Oekrainse media voor de oorlog, ook aandacht schonk aan de negatieve zaken die een toetreding tot de EU betekenen. Zijn reactie was kort en krachtig “NEE”! Hij moest naar het perron waar zo dadelijk weer een trein zou aankomen, voor ik naar stationsplein liep, wenste ik hem en zijn vrouw een voorspoedige zwangerschap en sprak de hoop uit dat hun kindje in vrijheid geboren zou worden. 

Direct nadat je het stationsplein verlaat, zijn er meerdere kleine koffie en eettentjes. Ik koos gelijk voor het eerste tentje, niet alleen vanwege aanbod zelfgemaakte pizza, maar vooral omdat je van daar goed zicht had op de bussen en stationsplein. De bussen brachten de mensen direct naar Warschau, Krakau, Praag en andere steden, ook hier stapten vooral vrouwen met kinderen in met vaak hooguit een grote koffer als bagage. Behalve af en toe een paar zigeuners, zag je aan deze kant van de grens maar weinig mannen met migratieachtergrond, die doken en daarover later meer vooral eerst op aan andere kant van de grens. Ook al zijn de prijzen voor de busreizen voor onze verhoudingen zeer laag, zat hier toch echt een business model achter. In de stationshal liepen ronselaars en spraken ook mensen aan die in rij voor treinkaartje stonden, om ze te overtuigen voor de bus. Nu moeten we ook eerlijk zijn, dat de reis met een bus van Lviv naar bijvoorbeeld Krakau sneller gaat dan met de trein. 

Maar ik heb gewoon een enorme hekel aan mensen die met vluchtelingen en gelukzoekers geld willen verdienen, of van ze profiteren. Een nog grotere hekel heb ik aan bewegingen, partijen en anderen, die nu ineens racisme roeptoeteren omdat we de Oekrainers wel helpen en de gelukzoekers die de laatste jaren kwamen en veelal voor overlast zorgen niet. Want dat we de ene groep wel helpen en de andere niet, heeft niets met huidskleur maar vooral met ervaringen die we met deze groepen hebben opgedaan te maken. Zelfs veel van de mensen die in 2015 de fabeltjes van politiek en media over de verrijking nog geloofden, stellen zich nu terecht tegen opvang van mensen uit deze Landen, maar willen wel een bijdrage leveren aan hulp voor Oekrainers. 

Een geluid dat bij de mensen die nog in de Oekraine zijn, via vrienden en familie die al naar de EU zijn gevlucht is aangekomen en waar ze zeer dankbaar voor zijn. De Oekrainers willen niet zoals groot deel van mensen die uit islamitsiche landen naar Europa kwamen, hun religie, cultuur en tradities aan ons opdringen en dat desnoods met dwang en geweld als we daartoe niet bereid zijn. Mijn indruk is dat deze mensen dankbaar zullen zijn voor onze Gastvrijheid, en ons vooral niet tot last willen zijn.
Na met nog enkele mensen bij het station te hebben gesproken, begon ik aan mijn 3 kilometer terugweg richting centrum, daarbij genietend van deze mooie stad. Waar geen coronaregels gelden ondanks een lage vaccinatiegraad, maar je wel mensen vrijwillig (vooral ouderen) met een mondkapje in de bus ziet zitten. 

Morgen meer
Wil je me ondersteunen