2022-05-01

Met 6 uur vertraging, vanuit Lviv in Odessa aangekomen.

Na enkele uren in een snackbar te hebben doorgebracht, kon ik dan om 12.30 uur in mijn hotelkamer op goed 100 meter van het station. Lekker opfrissen, goed slapen en wat eten, om dan snachts 00:30 uur in de trein naar naar Odessa te stappen die daar tegen 12 uur in de middag zou aankomen. Ticket voor slaapplaats incl linnengoed, kostte goed €11. Op deze binnenlandse reizen kom je dan wel wat meer mannen tegen, ook mijn slaapcabine moest ik delen met 2 mannen en een vrouw. Na bed opgemaakt en bagage verstouwt te hebben, sliep iedereen tot het licht werd. Om het gesprek aan de praat te krijgen, vroeg ik of iemand koffie of thee wilde hebben,  voor 10 griwna ( ca 30 cent) kon je dat bij de wagonbeheerder bestellen. Van de twee mannen was Andre met zijn 58 jaar de oudste, en sprak goed Engels doordat hij jarenlang in Belgie had gewerkt. Roman met zijn 34 jaar, was beetje geheimzinnig, sprak ook met mede passagiers niet veel, wilde behalve dat hij op bezoek naar Odessa ging niet veel zeggen en hield zich afzijdig. Irena met haar 22 jaar verstond volgens mij meer dan ze toegaf maar was beetje schuw, ze was zeer vriendelijk en liet alles vertalen door Andre. De laatste twee woonden eigenlijk in Odessa, maar waren in het begin van de oorlog naar de “veilige” omgeving van Lviv gevlucht. Nu kwamen ze vanwege het Orthodoxe paasfeest terug om het samen met familie en vrienden te vieren, dit paasfeest is een van de belangrijkste feestdagen in het jaar. In Lviv of zoals bij Andre in de omgeving van de stad, hadden ze onderdak gekregen bij familie die daar woonde. Andre maakte duidelijk dat hij graag naar vrienden in Belgie was gegaan, maar vanwege zijn leeftijd ( jonger dan 60 jaar) het land niet mocht verlaten. Voor Irena was tot nu het buitenland geen optie, ook omdat ze de financiële middelen gewoon niet heeft.

De financiële middelen is iets wat ik steeds weer hoor, niet alleen bij mensen die daarom in de Oekraine blijven, maar ook bij mensen die wel in de EU zijn of terugkeren. De lonen, de pensioenen zijn vele malen lager dan in bv Nederland, een Oekrainer krijgt vaak maar een klein pensioen van minder dan 3000 griwna (nog geen €100,-). Van de Oekrainers die in de EU zijn en vooral die in de eerste golf waren gevlucht, hadden velen snel geld van de bank gehaalt en dachten dit te kunnen omwisselen in het land waar ze aankwamen, maar blijkt in meeste EU landen onmogelijk. Ook hebben de meeste geen creditkaart van hun Oekrainse bank, zijn dus geheel afhankelijk van de financiële hulp die ze krijgen en is dit één van de redenen dat mensen niet vluchten naar buiten de Oekraïne of weer terugkeren naar de Oekraine.

Beide zijn het er over eens dat Odessa een speciaal geval is, misschien niet nu direct, maar zeker in een later stadium Rusland de Stad in handen zou willen hebben. Het is dat puzzelstukje om een verbinding te maken tussen Transnistrie en de Donbass, voor de Oekraine dramatisch omdat ze dan geen enkele haven meer in handen hebben. Tijdens het Paasfeest is de verwachting dat het rustig blijft, Andre zou dinsdag en Irena woensdag weer terugkeren naar Lviv en omgeving.

Met 6 uur vertraging en na ruim 18 uur treinreis, kwamen we dan eindelijk in Odessa aan. Op het station stond Alex de man met de stok, al urenlang op mij te wachten. Vertrokken vanuit een regenachtig Lviv, was het hier in de Havenstad aan de Zwarte Zee schitterend mooi weer. Na een hartelijk begroeting zochten we eerst in het centrum een restaurantje om wat te eten en te drinken, waar ik al gelijk ondekte dat de oorlog hier meer invloed op dagelijkse leven heeft dan in Lviv. Kreeg te horen dat met kaart betalen niet mogelijk is, ik cash moest betalen of geld overmaken op hun rekening. Toen ik echter vroeg om het Ibannummer om geld te kunnen overmaken, wist hij niet wat dit was en besloten we dat Alex het even zou voorschieten tot volgende dag. Liepen daarna langs het beroemde Operahaus naar het Hotel, bij maken van selfie merkte ik ook dat de vrijheid om fotos te maken beperkt was. Er kwam gelijk een zwaarbewapende soldaat aan, die mij vertelde dat foto’s maken verboden was. Ik verwijderde de foto’s en mocht hem op iets grotere afstand dan wel met toestemming maken. Volgende probleem dook op in het hotel waar ook de creditkaart niet werkte, ik blij was dat Alex alles kon vertalen want de dame aan de balie sprak geen woord Engels. Uiteindelijk dan maar in Euro’s betaald, om eindelijk onder de douche te kunnen.

Morgen gaat verhaal verder!
Wil je me steunen!