2022-03-31

Er zijn oorlogsvluchtelingen, en eisende aasgieren!

In 2015 stond ik op het station in Hegyeshalom “Hongarije”, er kwamen toen meer dan 10.000 migranten de treinen uit waar ze dan na een korte wandeling in Oostenrijk aankwamen en veelal in taxi’s stapten om naar Wenen te komen. Toen al liet ik met video’s zien dat de Media en Politiek ons belogen, het waren geen geschoolde families zoals die ons wijsmaakten , maar vaak kansloze jonge mannen wat ondertussen ook geen geheim meer is. Het overgrote deel niet uit oorlogsgebied, maar door half Europa gereist vanwege economische redenen. Daarna was ik nog o.a: grens van Bulgarije en Macedonië met Turkije, Sizilien, Lesbos, Lampedusa, en andere Hotspots zoals Calais en natuurlijk de AZCs. En dan nu aan de Poolse en Oekraïnse kant van de grens , waar velen hun land zijn ontvlucht of nog ontvluchten. Maar in tegenstelling tot de profiteuren waar we de laatste jaren mee te maken hadden, die kwamen en we nooit meer kwijtraken, gaan er ook al weer treinen vol vrouwen en kinderen terug naar huis. Niet omdat de opvang niet goed genoeg was, maar omdat ze hun thuis en achtergebleven familie/vrienden missen en het nooit de bedoeling was om voorgoed hun huis de rug te keren. In de trein van Berlijn naar Przemyśl (Pools grensplaatsje) zat ik die volgens de deugers een enorme racist is, 9 uur lang naast Kambale (schrijf het zoals ik het uitspreek). Kambale kwam jaren geleden vanuit Kongo naar Kiev om te studeren, spreekt ondertussen Russisch en Oekrains naast de Franse taal, en heeft vrouw en dochter. Een vriendelijke kerel, die toen de oorlog uitbrak naar Berlijn was gevlucht, maar het niet meer uithield en evenals anderen in de wagon terugkeerde. Ook hij voelde zich nutteloos in de opvang, geld en onderdak krijgen en niets mogen doen ( In Duitsland mogen ze niet werken), het gevoel niet kwijtraken achtergebleven familie etc in de steek te hebben gelaten, horen van buren dat het in jouw buurt rustig is gebleven, deed ook Kambale besluiten de trein naar de Oekraïne te nemen. Evenals anderen die in de wagon zaten , waar vaak alleen via google translate communiceren mogelijk was, want spraken geen Engels. Toen in die trein merkte ik eigenlijk al het enorme verschil met al die “vluchtelingen” die ik de jaren ervoor had ontmoet, een hele andere toon, een dankbare toon ipv van een eisende toon. Een indruk die zich later alleen maar zou bevestigen, door contacten met andere Oekraïners. Ik stapte een halte eerder uit, had daar een hotel geboekt voor de nacht. Nam in tegenstelling tot de Oekraïners niet het risico op het station te moeten slapen, omdat de trein naar Lviv eventueel vol zou zitten. Ik merkte dat na 15 uur treinreizen  en aangekomen in hotel, dat dit een goede beslissing was geweest. Morgen meer

Wil je me ondersteunen